Muşamba,Şimendifer Ve Tasavvur

 MUŞAMBA,ŞİMENDİFER VE TASAVVUR

Girintili çıkıntılı betonun üzerine ne zaman serildiği belli olmayan bir muşambanın üstünde oturmuş oyun oynuyordu çocuk.saçları yazın baskın bunaltıcı sıcağında sararmış bir ekin tarlasını anımsatsada aslında üstündeki yamalı pantalondan bunun bir kış çocuğu olduğunu anlayabilirdiniz kolayca.

Kireçle kaplanmış eğri büğrü duvarlar arasındaki bu serinlik derin bir yalnızlık salgılıyordu.arada kafasını kaldırdıkça karşıda ışıksız soluk duran mutfağın altındaki çanak çömlekle,bakır tepsiyle göz göze geliyordu.
Kahverengi renkli hitit desenli bu muşambanın   üstünde çocuğun mavi  kazağı adeta güneşte  uçuşan mavi bir yusufcuğu anımsatıyordu.

Şimendifer kelimesini ilk duyduğundan beri bunun tren değil bir gemi olması lazım diye düşünüyordu.şöyle denizin üstünde irice sağında solunda balık ağları olanlardan olmalıydı.şimendifer ismi ve tren bu ne kezatlıktı böyle?

Tasavvur edipte sükut- ı hayale uğradığı olurdu böyle arada bir, varsın olsundu ama hayallerinde biraz gerçeklikle bağdaşması gerekirdi bazen.

Televizyondan belli belirsiz çıkan aydınlık salonun kapısındaki buzlu kare camdan çıkarak çocuğun yüzünü arada aydınlatıyordu.mutfağın musluğunun ucunda önce bir parça su birikiyor sonra betondan yapılmış lavaboya damlıyordu.normalde bazı insanların sinirini bozacak bu ses bu evin ayrılmaz bir parçası olmuştu sanki.varlığı ve yokluğu asla farkedilmeyen.

Yokluk bu semtin,bu insanların,bu yılların müşterek kapı komşusuydu.konu komşuluğun bozulmadığı günlerdi.çer çöp,kıt kanaat dişinden artırarak büyütüldü çocuklar.
Kedi mutfağın önündeki mavi demir kapıyı tırmalamaya başladı.çocuk yalın ayaklarının üstüne doğruldu.ha muşamba ha beton,ha dışarısı ha içerisi.
Yalnızlık soğuktan daha kötü olmalıydı kedinin haline bakılırsa...