BIR AVUC TUZ GOZLERIMDE

meleklerde olur gider.yuzumun akiyla basladim yurumeye.seffaf duvarlara yaslanirken ,derin temiz sularda seffaf bir deniz anasinin koynunda bir kulucka mevsiminde buldum kendimi.insan tabiati geregi hep bir tutunma dayanma ve savasma icindeydi butun dunya.hayatin ince ipleri ustunde yururken ,koyu karanlik topraklarda seffaf bir kokun arasinda bir bahari bekleyenler mevsiminde toplanmis insanlar arasinda buldum kendimi.yasanmaya degecek seyler icinden secimimi yaptiktan sonra elimi dokundugum hersey tuzla buz oldu seffafca kirildi.bir ben ciktim tohumdan bir sen.zaman gectikce boy atip basladim asklasmaya.koca bir tren gibi devrildi govdem.tozlar arsindan sizdi bakislarim.ne gidecek bir yer nede yardim edecek biri vardi ortalikta.tam o anda celik bakisli ben dagildim baslamaya.dagiltikca yeniden basladim ayakta durmaya.bir avuc tuz dokuldu gozlerime aglamak geldi icimden, bir avuc aci biber doldu agzima susmak geldi icimden.simdi olmayan duzenede elveda etme zamani sanki insanin istahini kabartan mutfaktaki tencereden gelen koku kadar tatli.sanki butun korkular siliniyorsanki insan kendini bazen hazir hissediyor sanki insan kendinden oncekilerin durumunu daha iyi anlayip ici rahatliyor.sanki bugun hic bitmeyecekmis gibi dingin dunya  beni yeniden sarip sarmaliyor.